Schud de medische wereld nu na de erkenning, eindelijk de angst van zich af?
23 december 2005 Het is de dag van mijn grootste nachtmerrie Op deze avond in Düsseldorf begint zijn lichaam als een gek te schokken. Ik pak hem direct vast. Ik zie zijn pupillen niet meer. Hij stopt met ademen. Voor een paar seconden denk ik, mijn zoon van vijftien maanden sterft hier ter plekke in mijn armen. Het is de tekst van de eerste pagina uit mijn boek: Hugo - Ik ben ook jouw soldaat niet. Het zijn deze woorden, die weer naar boven komen als ik in het NRC de verhalen lees van de mensen met de schade na het corona-vaccin. Al lezend kan ik concluderen dat er aan de houding van de medische wereld in bijna 20 jaar nog weinig is veranderd. Ik citeer uit het NRC stuk: Kunnen we niets over zeggen, Weten we niet, Bestaat niet, kregen veel patiënten te horen. Bij ons ging het in 2005 bij onze zoon om het BMR vaccin. De reacties vanuit de medische wereld waren precies hetzelfde. Negeren en wegwuiven. Het was voor mij het startpunt van een diepgravend onderzoek naar de misstanden in de vaccinatie-industrie en de vele bijzondere ontmoetingen met ministers en andere politici op het Binnenhof. Echter hetgeen me nu nog steeds het meeste raakt is toch wel die enorme angst in de medische wereld. Ik citeer: En er waren wel artsen die hun vermoedens over een mogelijke relatie met het vaccin deelden met de patiënt, maar dat niet op papier zette. Alsof ze hun vingers daar niet aan wilden branden. Artsen. Patiënten. Wetenschappers. Vrijwel iedereen die NRC sprak aarzelde om de link tussen de klachten en vaccins te leggen. De vrees om als antivaxxer of complotdenker te worden weggezet. Waarom wint in de medische wereld nog steeds de angst voor kritiek het van de liefde voor de waarheid? Ik mag hopen dat er nu echt eens onderzoek gaat plaatsen en dan vooral naar de gezondheid van niet gevaccineerde kinderen en wel gevaccineerde kinderen. Het is hoog tijd. Lees hier het gehele NRC artikel: https://lnkd.in/ebyn9vmH
