De datahonger van de politie was ook bij mij na 100 keer nog niet klaar
Iedereen die zich nadrukkelijk uitsprak wist dat die onder een vergrootglas lag. We wisten dat we in de gaten werden gehouden. Maar hoe erg het zou zijn dat wist niemand. Ik ook niet. Tot vandaag. Vaak heb ik me uitgesproken niet alleen over de risico's en de bijwerkingen van de injecties maar zeker ook over het extreme politiegeweld tegen vreedzame mensen waar dan ook in het land. De slagvelden van het Museumplein en het Malieveld staan voor altijd op mijn netvlies gebrand. Het dieptepunt was voor mij 17 januari 2021. Een vreedzame groep op het Museumplein werd met een harde hand uiteen geslagen. Met een gevoel van verbijstering ben ik een lange rij ME'ers langs gelopen met die ene vraag: schaam jij je niet kapot? Nu de tirannie van de maatregelen voorbij is, ben ook ik maar eens gaan opvragen hoe vaak de politie bij de gemeente in mijn gegevens heeft gekeken. Vandaag kwam de lijst binnen van de gemeente en de teller bleef staan op 113 keer in 2 jaar. Niet helemaal verrassend als je de laatste berichtgeving heb gevolgd over de datahonger van de politie. Toch blijft het bizar. Was het echt nodig voor de politie om zo vaak mijn gegevens op te vragen? Dit terwijl allang duidelijk was dat mijn pad naar vrijheid geen enkele vorm van geweld kent. Was het echt nodig om zo vaak te checken wie mijn ouders zijn? En wat het echt relevant om de gegevens van mijn kinderen op te vragen? Laten we in dit land, zoals vaker gezegd, niet normaal maken wat niet normaal is Laten we de onderdrukking van overheidsinstanties net zoveel begrenzen als de drang van de overheid om steeds dieper in ons privéleven te duiken. Maar laten we vooral in ons prachtige land blijven herinneren, dat vrijheid verdwijnt wanneer een Stasi-staat wordt opgetuigd. Gezonde groet, Frank
